بازگشت
ناتو در نقش کشتارگرجمعی(بخش سوم)
ترجمه از فرانسه به فارسی توسط حمید محوی ترجمه از فرانسه به فارسی توسط حمید محوی

 

نوشته های «کومپانی رو» فیدل


Mondialisation.ca, Le 31 octobre 2011
Granma.cu

فیدل کاسترو

روز 23 فوریه بود که در مقاله ای زیرعنوان «رقص مرگ بی شرمانه» به دقت گفته بودم : سیاست چپاول توسط ایالات متحده و هم پیمانانش در ناتو در خاورمیانه وارد بحران شده است. [...]

خیانت سادات در کمپ دیوید مانع به وجود آوردن دولت عرب فلسطینی شد که مطابق بر توافقات سازمان ملل متحد در نوامبر 1947 بود، در نتیجه اسرائیل به یک قدرت هسته ای مهم در اتحاد با ایالات متحده و ناتو تبدیل شد.

مجموعۀ نظامی – صنعتی ایالات متحده هر ساله دهها میلیارد دلار اسلحه در انواع مختلف به اسرائیل تحویل داده  و حتی به کشورهای عربی که تحت تسلط خود درآورده  تحقیر کرده است. غول از چراغ جادوی ناتو گریخته و نمی داند چگونه آن را کنترل کند. ایالات متحده بر آن است که بیشترین بهره را از حوادث تأسف بار لیبی به خود اختصاص دهد. در حال حاضر هیچکس نمی داند که در این کشور چه می گذرد. امپراتوری از طریق رسانه هایش گزارشات و ارقام پوچی را منتشر کرده  تا به چشم اندازی در هم ریخته و آلوده به تحریف دامن بزند.

روشن است که در لیبی جنگ داخلی جریان دارد. چرا و چگونه چنین جنگی بر پا شد؟ چه کسانی بهای آن را خواهند پرداخت؟ آژانس رویترز از بانک ژاپنی مشهور به نام نومورا گزارش کرده است که نرخ نفت می تواند تمام رکوردها را بشکند : [...] نتایج چنین وضعیتی در رابطه با بحران غذایی چه خواهد بود؟

غالب رهبران ناتو خرسند هستند. نخست وزیر بریتانیایی، داوید کامرون، به گفتۀ آژانس خبری ایتالیایی (آ – ان – اس – آ) «در سخنرانی اش در کویت گفت که کشورهای غربی در پشتیبانی از کشورهای غیر دموکراتیک در جهان عرب دچار اشتباه بودند.» [...]

همکار فرانسوی او نیکلا سرکوزی اعلام کرده است : «ادامۀ سرکوب خشونت بار و خون بار علیه مردم غیر نظامی لیبی نفرت آور است.»

وزیر امور خارجۀ ایتالیا، فرانکو فراتینی تعداد هزار کشته در طرابلس را «معتبر» دانسته و از «رقم تراژیک» و «حمام خون» یاد کرده است.

به گفتۀ هلاری کلینتون، «حمام خون به هیچ عنوان قابل قبول نیست» و «باید متوقف گردد.»

برای بان کی – مون «استفاده از خشونت در این کشور به هیچ عنوان قابل قبول نیست»... شورای امنیت بر اساس توافقات جامعۀ بین الملل عمل خواهد کرد...»

در واقع، بان کی – مون منتظر می ماند که اوباما حرف آخر را بزند.

رئیس جمهور در سخنرانی بعد از ظهر روز چهار شنبه، یادآور شد که وزیر دولت او برای مذاکره جهت تصمیم گری به اتفاق کشورهای هم پیمان ناتو به اروپا خواهد رفت. با توجه به موضعی که اتخاذ کرده، به معنا است که نمی خواست با سناتور جمهوری خواه راست افراطی، جان مک کین، و سناتور طرفدار اسرائیل در کانتیکت جوزف لیبرمن و با رهبران تی- پارتی در گیری ایجاد کند و در پی آن بود که شانس انتخاباتی اش را توسط حزب دموکراتیک تضمین نماید.

رسانه های امپراتوری در چشم انداز عملیاتی زمینه سازی کرده اند. مداخلۀ نظامی در لیبی هیچ جای تعجبی نخواهد داشت، یعنی موضوعی که تقریبا دو میلیون بشکه در روز را برای اروپا تضمین خواهد کرد، البته اگر حوادثی که به زندگی رهبر لیبی پایان می دهد پیش از آن صورت نگیرد.

در هر صورت نقش اوباما به طریق اولی پیچیده است. چگونه جهان عرب و مسلمان در مقابل خون ریزی در لیبی واکنش نشان خواهند داد؟ آیا موج انقلابی در مصر برای مداخلۀ نظامی ناتو در لیبی نقش بازدارنده خواهد داشت؟

اشغال عراق [...] به بهانۀ دروغین [...] به بهای مرگ بیش از یک میلیون عرب بی گناه انجامید.

هیچکس در دنیا مرگ شهروندان بی گناه را نه تنها در لیبی بلکه در هیچ کجای دیگر را نخواهد پذیرفت. از خودم می پرسم : آیا ایالات متحده و ناتو همین اصل را در مورد شهروندان غیر نظامی بی سلاح که پهپادها و سربازانشان هر روز در افغانستان و در پاکستان می کشند به کار خواهند بست؟ این واقعا رقص مرگ بی شرمانه ای بیش نیست!

در حالی که به این وقایع فکر می کردم، سازمان ملل متحد دیروز، سه شنبه 25 اکتبر بحثی را پیرامون موضوع «ضرورت خاتمه دادن به محاصرۀ اقتصادی، تجاری و مالی علیه کوبا توسط ایالات متحده» آغاز کرد، یعنی خاتمه دادن به چیزی که تمام اعضای سازمان ملل متحد از بیست سال پیش خواستار آن بودند.

این بار، دلایل صحیحی که چیزی به جز تمرین صرف و نحو ساده نبوده و مربوط به دستگاه های دولتی مختلف ایالات متحده می شد، بیش از هر زمان دیگری شکنندگی سیاسی و اخلاقی قدرتمند ترین امپراتوری را که در تاریخ بشریت بی سابقه بوده، مثل روز آشکار می سازد. سیاستی که منشأ آن منافع الیگارشی و عطش سیری ناپذیر قدرت و ثروت بوده و تمام ساکنین سیاره را تحت سیطرۀ خود درآورده است.

ایالات متحده با قدرت سیاسی، اقتصادی، تکنولوژیک و نظامی که در اختیار دارد حاکمیت مستبدانۀ خود را بر تمام جهان جهانی شده اعمال کرده و دست به کشتار می زند. بیست سال گفتگوی سالم و شجاعانه در سازمان ملل متحد با پشتیبانی دولت هایی که پیوسته خواست بخش عظیمی از ساکنان کرۀ زمین را مطرح کرده اند، این واقعیت را بیش از پیش به شکل آشکاری نشان می دهد.

پیش از سخنرانی برونو ( برونو رودریگز، وزیر امور خارجۀ کوبا) نمایندگان دیگری دیدگاه های چندین سازمان کشوری را مطرح کردند : آرژانتین، برای گروه 77 به علاوۀ چین، مصر برای کشورهای غیر متعهد، کنیا برای اتحادیۀ آفریقا، بلیز برای انجمن کارائیبی ها، قزاقستان برای سازمان همکاری های اسلامی، و اروگوئه برای بازار مشترک کشورهای آمریکای جنوبی.

علاوه بر این سنجه های جمعی، چین که وزن سیاسی و اقتصادی آن در جهان پیوسته در حال افزایش است، هند و اندونزی، یعنی کشورهایی که به تنهایی دومیلیارد و هفتصد میلیون نفر از جمعیت جهان را نمایندگی می کنند، از طریق سفیرهایشان قطعنامه را قویا پشتیبانی کردند. همانطور که نمایندگان فدراسیون روسیه، بلاروس، آفریقای جنوبی، الجزایر، ونزوئلا و مکزیک پشتیبانی کردند. بین فقیرترین کشورها کارائیب و آمریکای لاتین، نمایندۀ بلیزن که به نام انجمن کارائیبی ها سخنرانی کرد، سن – ونسان – و – گرناد و بولیوی که هریک به نام کشورهایشان سخنرانی کردند که حاکی از اتحاد آنها علیه محاصره ای بود که تا کنون پنجاه سال است که به طول انجامیده. این اتحاد برای پزشکان ما، برای مربیان و پژوهشگران علمی ما بسیار امیدوارکننده بود.

نیکاراگوئه نیز پیش از رأی گیری سخنرانی کرد و توضیح داد که چرا علیه این قانون مزورانه رأی خواهد داد.

نمایندۀ ایالات متحده توضیحی دربارۀ غیر قابل توضیح داد، که بیشتر حس ترحم مرا برانگیخت. این نقشی است که باید اجرای آن را به عهده گیرد. هنگام رأی گیری، ناگهان دو کشور ناپدید شدند : لیبی و سوئد. سه کشور خود داری کردند : جزایر مارشال، میکرونزی و پالائو. دو کشور رأی مخالف دادند : ایالات متحده و اسرائیل. ولی باید یادآوری کنیم که جمعیت ایالات متحده 313 میلیون نفر، و جمعیت اسرائیل 7 میلیون و 400 هزار نفر، جمعیت سوئد 9 میلیون و 100 هزار نفر، جمعیت لیبی 6 میلیون و 500 هزار نفر، جزایر مارشال 67100 نفر، میرونزی 106800 نفر، پالئو 20900 نفر که در مجموع 336948000 نفر را بر می گیرد، یعنی جمعیتی معادل چهار و هشت دهم درصد از تمام جمعیت کرۀ زمین است که در همین ماه آن را 7 میلیارد اعلام کره اند.

پس از رأی گیری، لهستان دربارۀ رأی اتحادیۀ اروپا توضیحاتی داد که اگر چه متحد ایالات متحده بوده ولی به شکل اجباری در محاصرۀ کوبا شرکت دارد، و با این قانون جنایت کارانه مخالف است.

سپس 17 کشور قاطعانه دربارۀ مخالفتشان با محاصره سخنرانی کردند.

این بحث را  جمعه 28 اکتبر پی گیری خواهم کرد.



Fidel Castro Ruz
le 26 octobre 2011
21h45

 

منبع:

http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=27379

 

ناتو در نقش کشتارگرجمعی(بخش چهارم)

نوشته های «کومپانی رو» فیدل


Mondialisation.ca, Le 1 novembre 2011
Granma.cu

فیدل کاسترو


روز 2 مارس مقاله ای زیر عنوان «جنگ اجتناب ناپذیر ناتو» نوشتم :

در زمینۀ گسترش انسانی و میزان امید به طول عمر، بر خلاف مصر و تونس، لیبی مقام اوّل را در تمام آفریقا احراز می کند. دولت توجه خاصی به آموزش و بهداشت دارد. بی گمان سطح فرهنگی مردم در لیبی خیلی بالاتر است. [...] کشور به نیروی کار خارجی نیازمند بود تا به طرح های تولیدی و انکشاف اجتماعی بلند پروازنه اش را به تحقق رساند.

[...] لیبی سرمایه و منابع ارزی معتبری در اختیار داشت که به بانک های کشورهای ثروتمند سپرده بود، و این ثروت مالی به آنها اجازه می داد که اجناس مصرفی خریداری کنند : حتی اسلحه از همین کشورهایی که حالا به نام حقوق بشر در پی اشغال کشورشان هستند.

اردوی عظیمی از طریق رسانه ها برای تحریف خبری در افکار عمومی مردم جهان ایجاد شد. مدتی طول خواهد کشید تا ما واقعا پی ببریم که در لیبی چه اتفاقی افتاده و دروغ را از راست تشخیص دهیم.

[...] امپراتوری و هم پیمانان اصلی آن از پیشرفته ترین ابزارها برای انتشار اخبار استفاده می کنند و با توجه به چنین واقعیتی است که مل باید حقیقت را تشخیص دهیم.

[...] امپراتوری و ناتو که قویا از موج انقلابی در جهان عرب مضطرب بودند، یعنی کشورهایی که تولید کنندۀ نفت مورد نیاز اقتصاد مصرفی کشورهای پیشرفته و ثروتمند است، نمی توانستند از فرصتی که اختلاف داخلی در لیبی برای مداخلۀ نظامی آنها ایجاد کرده بود، قطع نظر کنند. [...]

با وجود سیل دروغ ها و ابهاماتی که منتشر کرده بود، ایالات متحده نتوانست توافق چین و فدراسیون روسیه را برای تأیید رأی شورای امنیت مبنی بر مداخلۀ نظامی در لیبی به دست آورد، اگر با اهداف شورای حقوق بشر موافقت کرده بودند. [...]

واقعیت این است که، همانطور که پیشبینی کرده بودم، لیبی از این پس طعمۀ جنگ داخلی شده و سازمان ملل متحد قادر به جلوگیری از آن نبود، و بر عکس دبیر کل سازمان ملل متحد آتش بیار جنگ داخلی شد.

نکتۀ مهم و آن چیزی که دور از ذهن بازیگران صحنه مانده، این است که رؤسای شورشی مخالفت خود را با هر گونه مداخلۀ نظامی بیگانگان اعلام کرده بودند.

بر اساس گزارشات آژانس های خبری مختلف، عبدالحفیظ غوقه سخن گوی مجلس ملی انتقالی شنبه 28 فوریه اعلام کرد : [...] «آن چه که ما می خواهیم، اطلاعات سری است، ولی به هیچ عنوان نمی خواهیم که به حاکمیت ما در آسمان و زمین و دریا خدشه ای وارد شود» این موضوع را در جلسه ای با حضور روزنامه نگاران مطرح کرد...

بر اساس گزارش «آ.اف.پی» در شنبۀ گذشته او می گوید : «خواست مسئولان جبهۀ مخالف در مورد حاکمیت ملی منعکس کننده خواست بسیاری از لیبیایی هایی بود که به شکل آزاد در جلسۀ بین المللی خبری در بنغازی حضور داشتند».

یک استاد علوم سیاسی در دانشگاه بنغازی، عبیر ایمنینا(مترجم؛ نام این فرد ممکن است به شکل دیگری باشد...) در همان روز اعلام کرد :

«در لیبی احساس ملی گرایی بسیار شدیدی وجود دارد. علاوه بر این، نمونۀ عراق تمام جهان عرب را به وحشت می اندازد.» و با اشاره به  اشغال عراق در سال 2003 که قراربود موجب گسترش دموکراسی و آزادی شود، و سپس به تمام منطقه کسترش پیدا کند، و با نتایجی که به بار آورد، می گوید : «می دانیم در عراق چه گذشته است، و حالا در بی ثباتی به سر می برد، چنین چشم اندازی هیچ تمایلی برای تکرار آن را تشویق نمی کند. »

چند ساعت پس از پخش این گزارش، دو روزنامۀ مهم در ایالات متحده، نیویورک تایمز و واشینگتن پست با عجله دو تعبیر تازه از این گزارش را منتشر کردند که بر اساس خبرگزاری آلمان در اول مارس : «جبهۀ مخالفان در لیبی می توانند از غرب بخواهند که از طریق هوا مواضع استراتژیک نیروهای وفادار به رئیس جمهور معمر قذافی را بمباران کنند. نیویورک تایمز و واشینگتن پست چنین مطرح کرده اند که این مسئله در شورای انقلابی در دست بررسی است.»

«واشینگتن پست به نقل از شورشیان طرفدار مداخلۀ غرب، نوشته است که جنگ علیه نیروهای وفادار به قذافی می تواند خیلی طول بکشد و به بهای جان بسیاری تمام خواهد شد.»

با خواندن چنین گزارشاتی فورا از خودم پرسیدم : چرا این همه اصرار دارند که شورشیان را به عنوان اعضای برجستۀ جامعۀ لیبی معرفی کنند و به شکلی جلوه دهند که گویی آنها در حال دعوت به عمل آوردن از ایالات متحده و ناتو برای بمباران و کشتن لیبیایی ها هستند؟

سرانجام روزی از طریق افرادی مانند همان استاد علوم سیاسی در دانشگاه بنغازی به حقیقت پی خواهیم برد، به همان گونه که دربارۀ تجربۀ میلیون ها عراقی از مرگ و بی خانمانی و بی کاری تا سر حد مهاجرت داشته اند، سخن گفته است. امروز چهارشنبه 2 مارس، آژانس خبری اسپانیا سخن گوی شورشیان را معرفی می کند که در حال اعلام بیانیه است که به نظر منف بیانیۀ روز دوشنبه را تأیید و در عین حال رد می کند :

«بنغازی (لیبی)، 2 مارس. هیئت شورشیان در لیبی امروز از شورای امنیت درخواست کرده است که مزدوران رژیم معمر قذافی را بمباران کند.» عبدالحفیظ غوقه در جلسه ای در حضور روزنامه نگاران در بنغازی اعلام کرده است که «...به این دلیل که نیروهای مسلح به دلیل موضع دفاعی مزدوران رژیم، نمی تواند دست به حمله بزند. [...]

آیا بسیاری از جنگ های امپریالیستی به همین اوضاع شباهت ندارد؟ جنگ اسپانیا در سال 1936، جنگ موسیلینی علیه اتیوپی در سال 1935 و جنگ ژرژ دابلیو بوش علیه عراق در سال 2003، و یا هر یک ازده ها جنگی که ایالات متحده علیه ملت های آمریکای جنوبی، از اشغال مکزیک در سال 1846 تا جنگ ملوین در سال 1982 به پا کرده است ؟ البته بی آن که حملۀ مزدوران به «پلایا ژیرون»(1) که ما پنجاهمین سالگرد آن را در 16 آوریل اینده جشن می گیریم، جنک کثیف و محاصره علیه کشور خودمان را فراموش کنیم.

نقطۀ آغاز تمام این جنگ ها، مانند ویتنام که به بهای جان میلیون ها انسان تمام شد، در دلایل و توجیهات بی شرمانه ریشه دارد.

برای آنهایی که هنوز در مداخلۀ نظامی در لیبی تردید دارند، می توانم از آسوشیتد پرس نقل قول بیاورم که گزارشات امروزش این موضوع را کاملا تأیید می کند :

«دیپلمات ها تأیید کرده اند که کشورهای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) طرحی فوری برای برقراری منطقۀ ممنوعۀ پرواز بر اساس الگوی بالکان در سال های 1990 در دست تهیه دارند تا در صورتی که جامعۀ بین الملل محاصرۀ لیبی را ضروری بدانند، به اجرا گذاشته شود.»

هر فرد عادلی که قادر به مشاهدۀ عینی حوادث باشد می تواند به خطر مجموعه حوادث شرم آور و خشونت بار سیاست ایالات متحده پی ببرد و این چیزی است که بهر وشن نشان می دهد که به چه علتی در سازمان ملل متحد روی مسئلۀ قطعنامۀ برای محاصرۀ کوبا منزوی شد : «ضرورت برچیدن محاصرۀ اقتصادی، تجاری و مالی توسط ایالات متحده علیه کوبا.»

علی رغم کارهایم، بازی های پان آمریکن را در گوادالاخارا پی گیری می کنم.

کشور ما به این جوانانش افتخار می کند که در تمام جهان نمونۀ اتحاد و روح بالنده هستند. هیچکس نمی تواند جایی را که آنها به عنوان انسان های شرافتمند در اختیار گرفته اند از آنها بگیرد.

یکشنبه 30 اکتبر این بحث را ادامه خواهم داد.

 


Fidel Castro Ruz
Le 28 octobre 2011
19 h 14

Playa Giron1)

ساحلی کوچک در بخش شرقی خلیج خوکها، در مرکز کوبا
 

منبع :

http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=27380


November 5th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسایل بین المللی